Այս աշխարհի հայը ձեզնից տարբեր է,
Մի քիչ ջրաղաց, մի քիչ բանբեր է։
Իր պատմությունից իրեն մնացած
շեն ու ավեր է այս հայի տունը։
Քունը այս հայի մի քիչ կիսատ է,
Մի քիչ խրամատ է, մի քիչ գանգատ է։
Հպարտ ու տաք է իր շենուկացը։
Արտը այս հայի մի քիչ անմշակ է,
Խիղճը այս հայի մի քիչ ավերակ է,
Վերմակ է հավատքը նրա։
Սպիտակ է իր հացը։
Խաչը այս հայի մի քիչ կարմիր է,
Ու ցերեկով է քայլում այս հայը։
Սպիտակ է արցունքը նրա։
Անվերջ կրկնվող աղոթք ու վերք է
Այս հայի կյանքը։
Վանքը այս հայի հնուց քանդված է,
Բայց պատմությունը մարդո՜ւ, հավատի՜՝
Հրիստոսից առաջ ու հետո եղած,
Ասում է՝ քանդված վանքը աղոթքի
Դարձել է սեղան ապառաժ քարին։
Այս աշխարհի հայը մի քիչ տարբեր է.
Հողից ստեղծված՝
դրախտի գնով իր հողի տերն է։
Add Comment