«Այս աշխարհի հայը» – Ֆարիդա Մալխասյան

Այս աշխարհի հայը ձեզնից տարբեր է,

Մի քիչ ջրաղաց, մի քիչ բանբեր է։

Իր պատմությունից իրեն մնացած 

շեն ու ավեր է այս հայի տունը։

Քունը այս հայի մի քիչ կիսատ է,

Մի քիչ խրամատ է, մի քիչ գանգատ է։

Հպարտ ու տաք է իր շենուկացը։

Արտը այս հայի մի քիչ անմշակ է,

Խիղճը այս հայի մի քիչ ավերակ է,

Վերմակ է հավատքը նրա։ 

Սպիտակ է իր հացը։ 

Խաչը այս հայի մի քիչ կարմիր է,

Ու ցերեկով է քայլում այս հայը։ 

Սպիտակ է արցունքը նրա։ 

Անվերջ կրկնվող աղոթք ու վերք է

Այս հայի կյանքը։ 

Վանքը այս հայի հնուց քանդված է,

Բայց պատմությունը մարդո՜ւ, հավատի՜՝

Հրիստոսից առաջ ու հետո եղած,

Ասում է՝ քանդված վանքը աղոթքի

Դարձել է սեղան ապառաժ քարին։ 

Այս աշխարհի հայը մի քիչ տարբեր է.

Հողից ստեղծված՝ 

դրախտի գնով իր հողի տերն է։