«Կարոտ», «Պատերազմ և խաղաղություն» – Արման Վարդանյան

Թափառիկ երգ էիր մարմնիս թաքստարաններում պահ մտած,

պես արևելյան քամիների…

Հրաժեշտի նախօրեին թաց բառեր էին քո շուրթերը շեկ ավազին,

ու լուսաբացին առաջին համբույրից ջրհեղեղ դարձան,

նոր հասկացա՝ մենումիակ տապանս էիր…

Ծիսակարգ 

Գիշերվա եռման թոքերում,

Երբ մեռած անուններ են եռում,

Ծիսականորեն վառվում ու խռռում,

Եվ գոլորշիանում, որպես ուրվական բյուրեղվում լուսնի շաքար-այտերին,

Քո անունը,

Սե´ր,

Դուրս պրծած եռից`

Հիվանդ ու խանձված,

Մինչև լուսաբաց անհույս ոռնում է իմ պատուհանին,

Ու չի մահանում,

Ու չի մահանում…

Բանաստեղծությանս ձեղնահարկում պա´հ մտիր,

Մի բոլ լա´ց եղիր,

Ցավից ոռնա մի բո´լ,

Տողերովս սիրտդ վիրակապիր,

Դարձի´ր երգ,

Դարձի´ր լռին աղոթք,

Որ կրակեն` չցավի,

Հայրենի´ք խնկահոտ…

Գնամ ձյուն դառնամ,

Ձյուն դառնամ առաջին արցունքից նորածնի,

Նորածնի արցունքից աղոթահամ,

Գալարվեմ Երևան քաղաքն ի վեր,

Ու սրբեմ դռների շեմերից բոլոր

Հրաժեշտի ոտնահետքերը եռման,

Հրաժեշտի ոտնահետքերն արնածոր,

Ոտնահետքերը հրաժեշտի,

Ծա՜նր,

Արցունքի չափ մոր…

Ձմռան առաջին օրն է,

ու թողնել-գնալը

քո միակ սիրելի հոբբին է: 

Ձմռան առաջին օրն է՝

ես չեմ հասցնում  

քաղաքի  

բոլոր պատերին գրել,

որ անասելի անմարդկային է

լքել 

այս մահացու ցրտին: 

Ձմռան առաջին օրն է,

ու գուցե վերջին:

Ձյան մեջ կթողնեմ հոգիս…

Հայրենակի´ց,

Ոչ թե,

Պատերազմն է շնթռած մեր կոպերի տակ,

Դրա համար չենք տեսնում երկինքը մեր ներսում,

Այլ չենք ջանում մեր ներսում երկինքը տեսնել,

Դրա համար պատերազմն ազատորեն շնթռում է մեր կոպերի տակ…