Գարուն ա՞
Գարուն ա՞, չէ, սենց գարուններ չեն լինում,
Երբ սրտի արցունքները խառնվում են անձրևին և թրջում աչքերը, Երբ սիրո ցավը ավելի մեծ է, քան հենց ինքը սերը, Երբ խառնաշփոթ է և՛ հոգում, և՛ փողոցներում,
Երբ ամեն քայափոխի հանդիպում ես աշխարհից փախած մռայլ դեմքերի, Երբ մադկանց աչքերը փայլում են ոչ թե սիրուց, այլ փողից և տմարդի հասարակությունից։
Ախր ոչ մի գարուն չի լրացնելու քո բացը,
Իմ սրտում խաղաղություն չի հաստատելու ինչպես դու,
Իմ գարունները միշտ սկսելու են քեզնով, թեև դու միշտ կփախնես սիրուց, Բայց մեր ճանապարհները զուգահեռ ուղիղներ չեն՝
Ինչքան էլ փախչենք իրարից ու մեզ միացնող ճանպարհներից,
Մեկ է հանդիպելու ենք, հանդիպելու ենք ու իրար նայենք օտար հայացքներով,
բայց կարոտած աչքերով։
Գիրե՞ս, երբ որոշես մենակ լինել, փախչել ամենքից և մոռանալ ամեն ինչ,
Երբ փակվես սենյակումդ և փորձես սերդ թաքցնել թղթերիդ մեջ,
Ես կգամ, ես կգամ կարծես մրրիկ մի ահեղ և կկոտրեմ պատուհանդ,
Ներս կմտնեմ և կխառնեմ հոգիդ, թղթերդ,
Ու քեզ համար էլ գարունները չեն լինի ՝ հավերժ․․․
Իմ գողտրիկ հայրենիք
Սրտիս գողտրիկ մի անկյունում,
Այնքան հարազատ ու այնքան քնքուշ,
Տեղ ես գտել, ի՛մ հայրենիք։
Թվում է թե մոտիկ ես ինձ՝ իմ սրտում,
Բայց և միևնույն ժամանակ այնքան հեռու,
Ինչպես մրրիկն Իտալիայի։
Թեկուզ րոպեական ամայություն,
գոնե անտանելի տխրություն,
Բայց միայն թե քո գրկում, իմ մոլորված հայրենիք,
իմ սիրո աշխարհ, հայրենի՛ք։
Ինչքան կուզի թող ծածանվի դրոշը թշնամու,
Բայց ոչ իմ հողում, իմ մայր հողում,
Իմ պապերի պահած հողում։
Զարմանահրաշ այս աստղազարդ գիշերին, Արևն էլ չկա, չկա մաքուր լուրթ երկինքը,
Անհետացան աննկատ։
Իտալական եռագույնը, թե Թուրքիայի միագույնը,
Չունի այն հպարտությունն ու հարզատությունը,
Որն ունի ի՛մ հայրենիքը։
Add Comment